En wat na de prestatie?
Je werkt soms jaren aan een groot project. Je hebt toegeleefd naar het moment. Alles gaat goed. Het lukt, je straalt. Maar na afloop is er toch dat lege gevoel. Ook grote prestaties blijken slechts voor kortstondige euforie te zorgen. We dachten dat het afronden van iets groots ons gelukkig zou maken. Zeker als we monomaan hebben gewerkt aan het behalen van ons doel en daarbij onze dierbaren en onszelf hebben verwaarloosd, is de teleurstelling nog groter.
Is daar wat aan te doen? ‘Ja’, zegt Ben Tiggelaar, ‘allereerst weten hoe de post-prestatiedip werkt is handig. Dan valt het leven minder tegen. En het kan helpen het systeem te bespelen. Dat betekent: genieten van de positieve gevoelens onderweg en niet alleen bij aankomst; uitrusten na het bereiken van je doel; en daarna gewoon weer iets verzinnen dat je motiveert’, aldus de gedragswetenschapper op het gebied van leiderschap.
Wat geldt voor het realiseren van een project kan volgens mij ook toegepast kan worden op het grotere verhaal van ons leven en werk. Wat is het overheersende gevoel als je loopbaan eindigt? Wat blijft er over als je klaar bent? Hoe valt de balans uit vanuit het einde? Met welke mensen blijf je over na de prestatie? En hoe denk je dan met hen verder te gaan?
In plaats van ons volledig te richten op de te halen prestatie is Tiggelaars suggestie om vooral ook onderweg te genieten van de positieve gevoelens. Maar ja, hoe doe je dat? Meestal hebben we een mens nodig die ons helpt dat inzicht om te zetten in een begaanbare weg. Oefenen dus.